Voelde me niet thuis

‘In 2014 kwam ik met mijn man in deze buurt wonen. Aan het begin voelde ik me hier eigenlijk niet thuis. De mensen kwamen afstandelijk over en iedereen hield zijn tuin heel strak terwijl ik er juist van hou als moeder natuur haar gang kan gaan. Ik kon er niet mijn draai vinden, maar deze plek was betaalbaar dus we dachten: laten we ervoor gaan.’

‘Ik had altijd een kinderdroom om dierenarts te worden, maar het werd uiteindelijk creatief ondernemer. Tot mijn man me op het weiland naast ons huis wees. Er werd niets mee gedaan. En zo is mijn eigen dierenopvang begonnen: eerst met drie varkentjes en inmiddels met 32 dieren.’

Emotionele dierenarts

Vicky vangt dieren op die in beslag zijn genomen wegens verwaarlozing of mishandeling. Vanuit het raam van haar atelier kan ze de weide zien: ‘Ik heb kleine dieren zoals hennetjes en konijnen, maar ook grote dieren zoals varkens, schapen, paarden en pony’s. Het belangrijkste wat ze nodig hebben is rust, eten, drinken en beschutting. Dat geef ik ze. Ik heb de dieren echt zien opfleuren. Ik ben dan wel geen dierenarts, maar ik zie mezelf wel als hun emotionele dierenarts.’

Bekijk hier het hele verhaal van Vicky:

'Heel dankbaar'

Wat Vicky niet verwachtte gebeurde: mensen uit de buurt gingen zich aanmelden om te helpen. Ze bleken blij dat er eindelijk iets gebeurde met dat weiland. Nu runt ze haar dierenopvang samen met buurtbewoners en voelt ze zich eindelijk thuis: ‘Ik had niet verwacht dat die veilige haven die ik voor de dieren wilde maken ook voor de mensen uit de buurt zo zou voelen. Dat maakt me heel dankbaar. Het geef met een goed gevoel deel te zijn van een groter geheel. Ik heb eindelijk een klein stukje wereld gecreëerd dat is zoals ik wens dat de wereld om me heen zou zijn.’