Lieve dochter,

Mijn vader, jouw opa dus, is in 1937 geboren. Ik ben in 1982 geboren, hij was toen 45 jaar. Jouw opa liep rond in een tijd waarin alles anders was, de wereld waarin hij opgroeide is er een uit de geschiedenisboeken. Terwijl ik opgroeide, leken hij en ik lichtjaren van elkaar verwijderd. 

Mijn ouders hadden net zo goed mijn grootouders kunnen zijn; de verhalen die ik van ze meekreeg, kregen mijn leeftijdsgenoten van hun grootouders mee. En ik zie een toekomst voor mezelf die zij zich op geen enkele manier ooit hebben kunnen verbeelden. 

Lichtjaren verwijderd

Binnenkort word jij geboren mijn dochter, 42 jaar na mijn geboorte. Jij hoort bij generatie Alfa. Het licht dat mijn ouders op mij schenen, geef ik straks door aan jou. Op onze beurt zullen jij en ik ook weer lichtjaren van elkaar verwijderd zijn. Welke wereld zal jij je kunnen verbeelden? Hoe kan ik jou de wereld waarin ik ben opgegroeid laten zien?

Een opa uit 1937, een moeder uit 1982 en een dochter uit 2024. Ik besef dat de ruime generatiekloof tussen ons drie ons vormt en de wereld waarin we leven verdiept. Want ik voel me zo nauw verbonden met het verleden. Ik kan daarom niet anders dan dat verleden te willen leren ontcijferen en daarmee omarmen.

De toekomst

Jouw opa en oma groeiden op in het zuiden van Marokko van de jaren dertig, veertig en vijftig van de vorige eeuw. Hun wijsheden werden gevormd zonder gejaagdheid en zonder technologie, in verbinding met de natuur. Maar ook door de hardheid van het dagelijkse leven en door armoede. 

Ben ik hoopvol voor de toekomst? We leven in een turbulente tijd waarin het makkelijk is om de hoop te verliezen. Kan ik de kennis en wijsheid die ik heb meegekregen van mijn ouders inzetten en doorgeven aan jou? 

De verhalen van mijn ouders hebben mij steeds beter leren zien dat in die herkenbaarheid van het verleden ook de geborgenheid van het verleden ligt. En daarmee dus dat er altijd hoop is voor de toekomst, wat je ook hebt meegemaakt en hoeveel jaren er ook tussen ons zitten. 

Tijdreizigers

Ik heb weinig praktische overeenkomsten met mijn ouders. Wij zijn als tijdreizigers bij elkaar gekomen, hebben elkaar onze verhalen verteld en begrijpen dat de enige verbinding die we hebben het moment zelf is. Het moment zelf waarmee we als gezin iets eigens creëerden dat losstaat van tijd en ruimte. En ook losstaat van verwachtingen van onze omgeving.

Ik gun jou, mijn dochter, eenzelfde reis die losstaat van tijd en van ruimte. Zodat wanneer er een kloof is, je deze alleen nog maar kan overbruggen met kennis, hoop en liefde. En jij op jouw beurt met de helderheid van een ster naar het verleden kan kijken en tegelijk je licht kan laten schijnen op alles wat nog komen gaat.

Je moeder, Mina